Page 20 - Mazowieccy Twórcy

Teatr
Krystyna Janda
Fotografia: Adam Kłosiński Aktorka teatralna i filmowa, reżyser, felietonistka i piosenkarka. 2019

Nominowana za rolę w spektaklu Zapiski z wygnania Sabiny Baral,
Teatr Polonia w Warszawie.

Urodziła się w 1952 r. w Starachowicach. Jedna z najpopularniejszych polskich aktorek. Absolwentka Pań-
stwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1975). Zagrała kilkaset ról w teatrze, teatrze telewizji, fil-
mie. Miała w repertuarze wiele monodramów, z których każdy był sukcesem. Grywa najczęściej postacie
kobiet silnych i zdecydowanych, o bogatym życiu wewnętrznym. Jako studentka (1974) zagrała w legen-
darnym przedstawieniu telewizyjnym Trzy siostry Antoniego Czechowa w reżyserii Aleksandra Bardiniego.
Początkiem jej kariery była rola Agnieszki w filmie Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru (1976), a za naj-
większą filmową kreację uważana jest rola Antoniny Dziwisz w Przesłuchaniu Ryszarda Bugajskiego (1982),
za którą otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Cannes (1990). Do najbardziej
znanych należą również role w filmach: Człowiek z żelaza, Dekalog II oraz Kochankowie mojej mamy.
W latach 1976-1987 aktorka Teatru Ateneum i Teatru Powszechnego w Warszawie. W 2005 roku stworzyła
własny prywatny Teatr Polonia w Warszawie, a pięć lat później Och-Teatr. Jest fundatorką i prezesem Zarządu
Fundacji Krystyny Jandy na rzecz Kultury. Reżyseruje, pisze felietony, wydała sześć płyt i pięć książek.

Laureatka m.in.: Nagrody Głównej Złote Lwy za najlepszą główną rolę kobiecą w Parę osób, mały czas na FPFF
Gdynia (2005), Super Złotej Kaczki dla najlepszej aktorki w historii polskiego kina (1996). Odznaczona m.in.:
Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Sztuki i Literatury III klasy (Francja), Odznaką „Zasłużony Działacz Kul-
tury”, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odro-
dzenia Polski za wybitne zasługi dla kultury narodowej i osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz Medalem
Karola Wielkiego.

–  –

Bo oko w oko jesteśmy z Jandą i jej emocjami. (…) Przekaz z każdym kwadransem jest mocniejszy – na
widowni pełne skupienie. W tym hipnotycznym doznaniu nie ma jednak obojętności. Słowa ze sceny tną ciszę
jak sztylety. Nie brakuje łez.
(Jakub Panek, „Gazeta”)

19