Page 65 - Mazowieccy Twórcy

Teatr
Agnieszka Glińska

2010 Fotografia: arch. UMWM Reżyser teatralny i telewizyjny, aktorka. Nominowana za reżyserię
przedstawienia Lekkomyślna siostra, Teatr Narodowy w Warszawie.

Urodziła się w 1968 r. we Wrocławiu. Ukończyła studia w warszawskiej PWST – na wydziale aktorskim
i reżyserii dramatu.
W latach 1990-1991 była aktorką Teatru Północnego w Warszawie, asystentem reżysera w Teatrze Powszech-
nym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie (1991-1993), reżyserem w Teatrze Dramatycznym im. Gustawa
Holoubka w Warszawie (2007-2009). W warszawskim Teatrze Współczesnym pracowała na stanowisku reży-
sera (2000-2004 oraz 2010-2011), a także konsultanta programowego (2011-2012). W latach 2012-2015 była
dyrektorem artystycznym Teatru Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie. Wykładowca
Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.

Reżyseruje w teatrach warszawskich, ale także w innych miastach, m.in. w Starym Teatrze w Krakowie,
w łódzkim Teatrze Powszechnym, wrocławskim Teatrze Polskim. Przygotowała wiele przedstawień dla Teatru
Telewizji. Od czasu do czasu jednak wraca do aktorstwa.

Jest zdobywczynią nagród na festiwalach teatralnych. Zachwyciła festiwalową publiczność i jury takimi spek-
taklami jak: Bambini di Praga dla Teatru Współczesnego, Testosteron dla Montowni czy Opowieści Lasku
Wiedeńskiego Ödön von Horvátha dla Teatru Ateneum.
Wśród dotychczas otrzymanych nagród znalazły się: nagroda im. Bohdana Korzeniowskiego dla młodego
reżysera przyznawana przez Ministerstwo Kultury, nagroda im. Leona Schillera wręczana na Festiwalu Sztuki
Reżyserskiej w Katowicach, Paszport „Polityki”, Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego – za osiągnięcia
reżyserskie, w szczególności za spektakle w Teatrze Narodowym (Lekkomyślna siostra Włodzimierza Perzyń-
skiego i Mewa Antona Czechowa), Teatrze Współczesnym (Sztuka bez tytułu Antona Czechowa) i Teatrze na
Woli (Amazonia Michała Walczaka).

–  –
Nie jest reżyserem skandalistą, nie stara się na siłę zaszokować widza. Jej spektakle, w których subtelna ironia
miesza się ze wzruszeniem, można polecić każdemu.
(Dorota Wyżyńska, „Gazeta Wyborcza”)

64