Page 76 - ROŚLINY_NACZYNIOWE

WICIOKRZEW

POMORSKI

Lonicera periclymenum

Trujące, jaskrawo
czerwone i słodkie
owoce kuszą zwłaszcza
dzieci. Liście wiciokrzewu
pomorskiego są
przysmakiem kóz.
Roślinie nazwę naukową
nadał Linneusz na
cześć lekarza i botanika
Adama Lonitzera. Nazwa
gatunkowa pochodzi
od greckich słów – perí
(dookoła) i klýmenon
(pnącze). Wiciokrzew
w celtyckiej legendzie
o Tristanie i Izoldzie
wyrósł na grobie Tristana L o V–VI
i oplatał posąg Izoldy.

Gatunek występuje w Europie Zachodniej i Południowej, w Polsce ma
wschodnią granicę zasięgu. W Chojnowskim PK jest jedyne stanowisko tej Gromada
rośliny na Mazowszu. Pnącze (wys. do 5 m, rzadko 10–12 m) owija się wokół nasienne
podpór (pnie drzew). Rośnie w świetlistych lasach i zaroślach. Młode pędy Rząd
są szaro owłosione i lekko purpurowe, starsze zdrewniałe okrywa popiela- szczeciowce
toszara, włóknista i łuszcząca się kora. Eliptyczne liście mają krótkie ogonki
lub są siedzące. Efektowne, silnie pachnące kwiaty są skupione (po 3 szt.) Rodzina
w wierzchotkach, na końcach pędów zebranych po kilka (3–5 szt.) w zbite przewiertniowate
kwiatostany. Pąki są purpurowe, kwiaty rurki kremowobiałe (dł. 4–5 cm), na Rodzaj
końcach podzielone i odgięte, przyjemnie i silnie pachnące. Różne części wiciokrzew
rośliny pokrywają włoski, które powodują lepkość końcowych, odcinków pę-
dów. Trujące niby-jagody są ciemnoczerwone, kuliste i soczyste.
74